Debiutancki album The Beatles ujrzał światło dzienne trzy lata po powstaniu grupy, w połowie marca 1963 roku. Please Please Me dotarł na szczyt brytyjskiej listy przebojów, największy sukces nadszedł jednak w momencie, gdy do stacji radiowych trafił czwarty oficjalny singiel z płyty, czyli She Loves You. Utwór bił wszelkie rekordy sprzedaży i popularności, nic więc dziwnego, że na fali tego sukcesu "czwórka z Liverpoolu" zaprezentowała kolejny album. With The Beatles ukazał się w listopadzie 1963 roku i powtórzył rozgłos, jaki pojawił się wokół formacji kilka miesięcy wcześniej - na bycie zauważonym na amerykańskim rynku grupa musiała jednak troszkę poczekać.
Ani debiut Paula McCartneya, Johna Lennona, George'a Harrisona i Ringo Starra, ani drugi ich album nie został wydany na terenie Stanów Zjednoczonych. Wynikało to z utrudnień, jakie z dość niezrozumiałych powodów robił zależny od EMI Capital Records. Pierwsze wydawnictwo Beatlesów, które pojawiło się na amerykańskim rynku to Introducing... The Beatles ze stycznia 1964 roku (choć początkowo premiera miała mieć miejsce w lipcu 1963 roku). Wydanie to stało się możliwe tylko i wyłącznie dzięki sukcesowi singla I Want to Hold Your Hand w amerykańskich stacjach radiowych, w efekcie czego dotarł on na szczyt tamtejszej listy przebojów. Już w lutym 1964 roku The Beatles zawitali więc do USA, gdzie wystąpili w programie "The Ed Sullivan Show". Mimo początkowych negatywnych komentarzy, głównie ze strony dziennikarzy, show oglądało około 73 miliona widzów - stało się jasne, że "Beatlemania" dotarła także do Ameryki.
The Beatles i kino
Bardzo szybko grupą zainteresował się również świat kina. Wytwórnia filmowa United Artists chciała połączyć siły z Brytyjczykami, by zakręcić z ich udziałem film, skupiając się jednak na myśli o potencjalnym wielkim sukcesie ścieżki dźwiękowej takiego projektu. Na scenarzystę takiej produkcji wybrany został Alun Owen. Spędził on z zespołem kilka tygodni, dyskretnie go obserwując - w efekcie powstał skrypt, opowiadający o jednym dniu z życia Beatlesów, którzy muszą mierzyć się z całą serią śmiesznych zdarzeń, próbując przy tym dotrzeć na nagranie niezwykle dla nich ważnego programu telewizyjnego. Za kamerą filmu stanął Richard Lester, sama produkcja miała swoją premierę w Wielkiej Brytanii 6 lipca 1964 roku, a 12 sierpnia w Stanach Zjednoczonych.
Krytycy byli dość zgodni, pozytywnie oceniając film A Hard Day's Night (pl. Noc po ciężkim dniu). Nazywano go nawet "Obywatelem Kane świata muzyki", wskazywano na jego humor, precyzję, świeżość, jaką sobą niesie, choć nikt nie miał wątpliwości, że powstał on głównie z chęci zysku. Wielu i wiele zwracało uwagę na fakt, iż produkcja ta jest w rzeczywistości satyrą na Beatlemanię, do tego niezwykle inteligentnie ujętą - i to przy udziale samych zainteresowanych. Dziś A Hard Day's Night uznawany jest za jeden z najbardziej wpływowych filmów muzycznych wszech czasów, a w 1999 roku Brytyjski Instytut Filmowy uznał produkcję za 88. najlepszy brytyjski film z XX wieku. Co więcej, Noc po ciężkim dniu uzyskała dwie nominację do Oscara: za 'Najlepszy scenariusz oryginalny' i dla 'Najlepszej ścieżki dźwiękowej' - w tym przypadku jednak to nie zespół miał szansę na słynną statuetkę.
Album, będący ścieżką dźwiękową
Towarzyszący premierze filmu album pod tym samym tytułem uznawany jest za trzecie regularne wydawnictwo The Beatles. Ukazało się ono 10 lipca 1964 roku (w USA 26 czerwca), a jego producentem został George Martin i to właśnie on miał szansę na wygraną Oscara za swoją orkiestrową partyturę, która stanowiła główną część soundtracku (statuetkę uzyskał André Previn za My Fair Lady). Płyta jest pierwszą, w całości przypisaną autorsko duetowi McCartney-Lennon, zgodnie z przewidywaniami wytwórni, udało się jej podbić światowe listy przebojów.
