Krótki liryczny kawałek ze spokojnym teledyskiem stanowi antywojenny manifest, z którym trudno się nie zgodzić. Adams zadaje proste pytania, na które wszyscy znamy odpowiedzi, a jednak ludzkość nie potrafi ich wprowadzić w życie. W teledysku wokalista idzie przez wyniszczony wojną świat niosąc białą flagę z symbolem pacyfizmu i śpiewa, że nie chce wybierać stron, że nie chce być częścią konfliktów, a planeta jest przecież okrągła i stron nie ma, zatem wszyscy jesteśmy razem. To piękne słowa i przekaz, z którym trudno się nie zgodzić. Pokój i wspólnota to rzeczy, które zawsze powinno się chronić. Niestety, w świetle najnowszej historii okazuje się, że dla niewielu jest to priorytet, a piosenka Adamsa na przykład dla broniących się przez rosyjskim najazdem Ukrainek i Ukraińców może brzmieć dość naiwnie.
Niestety nie zawsze mamy możliwość wyboru, nie zawsze można po prostu zajmować się sprawami. Czasami sąsiednie mocarstwo w wyniku cynizmu, lub szaleństwa jego przywódcy, przypuszcza na nas lub na naszych przyjaciół atak, łamiąc wszelkie traktaty, umowy, nie respektując jakichkolwiek zasad i pokojowych postulatów. Choć nigdy tego nie chcieliśmy, nagle stajemy się stroną konfliktu.
Po prostu do naszego pokoju wpada napakowany sterydami bandzior z kijem baseballowym, rozwalając wszystko i bijąc na oślep. Obserwujący te wydarzenia z drugiej strony ulicy z bezpiecznego mieszkania sąsiad może marzyć o tym, by nikt nie musiał wybierać strony konfliktu. Może sobie na to pozwolić, bo mieszka w osiedlu, na które bandzior nie ma ochoty wchodzić. Tymczasem w zaatakowanym mieszkaniu bandzior nie daje nam wyboru. Atakując wyznaczył strony konfliktu i nieważne, jak bardzo nie chcieliśmy by do tego doszło, możemy jedynie albo przestać bronić mieszkania i liczyć się z tym, że on już z niego nie wyjdzie, albo próbować go wypchnąć za drzwi.
Z pewnością z perspektywy dalekiej Kanady może to wyglądać inaczej, zatem nie można też potępiać piosenki Adamsa, która wyraża piękne marzenie, coś do czego warto dążyć. To, że dewastują je politycy mu wcale nie umniejsza. Niestety jednak rzeczywistość weryfikuje je w sposób brutalny.
