Każda firma, bank także, może wprowadzić u siebie zasady odpowiedniego stroju do pracy, dopóki nie jest to w żaden sposób dyskryminujące, uprzedmiotowiające lub uwłaczające godności. Nie krytykujemy instytucji, które radzą „pokolorowanym” w swoich szeregach zasłaniać tatuaże, natomiast może czas najwyższy zerwać z negatywną konotacją między zdobieniem ciała, a negatywnym obrazem człowieka? To nie takie proste, bo nawet ostatnie 15 lat względnej mody na taką sztukę nie przyniosło jej „normalizacji”. Oczywiście pozostaje także kwestia jakościowa. Niewielkie zdobienie raczej nikogo na rozmowie kwalifikacyjnej by nie dyskwalifikowało, także w zawodach wymagających formalnego wizerunku. Jednak spore prace wystające z rękawów, zza kołnierzyka, nie wspominając już o twarzy, są dla niektórych pracodawców barierą nie do przejścia.
Czy należy się na nich gniewać? Osoby tatuujące się raczej i tak nie planują kariery zawodowej w takich sektorach, więc de facto nie ma o co kruszyć kopii. Badania we Francji są jednak bardzo ciekawe, bo przecież banki często należą do międzynarodowych korporacji i wzajemnie od siebie kopiują przepisy i zasady działania, także w kwestii HR.
Opublikowane przez HAL Open Science oraz The Conversation badanie wśród francuskiej bankowości wskazuje jasno co mieści się w formalnym stylu pracowników takiej instytucji, a co nie. Wskazane są garnitury, krawaty, dopuszczalne swetry, pulowery, czyste jeansy. Niedopuszczalne natomiast są klapki, widoczne tatuaże lub piercing, głębokie dekolty, krótkie spódniczki oraz podarte i/lub wypłowiałe jeansy. Dodajmy jednak, że w czasie rozmowy o pracę w banku nie Wasz ubiór będzie najważniejszy lecz kwalifikacje i doświadczenie. Wygląd można zmienić i dopasować znacznie szybciej no chyba, że rozmawiamy o tatuażach na twarzy. Te jednak aktualnie wciąż nie są na tyle popularne by stanowić wyzwanie dla rekruterów.
Polecany artykuł:
