Jak fałszywe zniknięcie Joe Strummera zamieniło się w prawdziwy kryzys The Clash?
Historia rock'n'rolla zna wiele opowieści o znikających gwiazdach, ale mało która jest tak absurdalna jak ta z kwietnia 1982 roku. The Clash, ikona punk rocka, stała u progu wydania swojego kluczowego albumu „Combat Rock” i lada moment miała ruszyć w trasę. Wtedy właśnie świat obiegła informacja, że lider grupy, Joe Strummer, rozpłynął się w powietrzu. Za tym zniknięciem stał cyniczny plan menedżera zespołu, Berniego Rhodesa, zaniepokojonego słabą sprzedażą biletów na szkockie koncerty. Pomysł był prosty: Strummer miał ukryć się w Austin w Teksasie, by podkręcić medialny szum. Wokalista potraktował jednak tę sugestię na swój własny, anarchistyczny sposób. Zamiast zagrać w marketingowym teatrzyku, zniknął naprawdę, zamieniając tani chwyt promocyjny w kryzys, który wstrząsnął samymi fundamentami grupy.
Strummer, zamiast skierować swoje kroki do Teksasu, 21 kwietnia 1982 roku wsiadł na pokład samolotu lecącego do Paryża. Towarzyszyła mu jego dziewczyna, Gaby Salter. Jak sam przyznał po latach w dokumencie „The Future Is Unwritten”, uznał, że będzie to „dobry żart”, jeśli po prostu urwie kontakt z menedżerem. Ten akt buntu był jego ucieczką od rosnącej presji i wewnętrznych napięć, które rozsadzały zespół. Był to desperacki ruch, by odzyskać kontrolę i udowodnić sobie, że „wciąż żyje”, a nie jest tylko marionetką w rękach muzycznego przemysłu. Jego paryska eskapada przeciągnęła się do trzech tygodni, wprawiając resztę ekipy w stan rosnącej paniki.
Joe Strummer przebiegł maraton w Paryżu po 10 piwach? Legenda czy ściema?
Podczas gdy w Londynie odwoływano kolejne koncerty, a magazyn NME na swoich łamach apelował do fanów o pomoc w poszukiwaniach, Strummer prowadził w Paryżu niemal anonimowy żywot. Para zaszyła się w małym mieszkaniu na Montmartrze, a wokalista dla niepoznaki zapuścił solidną brodę. Zamiast szlifować formę przed trasą, chłonął sztukę w muzeach i podążał śladami swojego idola, poety Arthura Rimbauda. Codziennie jeździł metrem, z rozbawieniem czytając w gazetach kolejne, coraz bardziej dramatyczne doniesienia o własnym zaginięciu. Największą legendą jego paryskiej przygody stał się jednak rzekomy udział w Maratonie Paryskim.
Opowieść ta, podsycana przez samego Strummera, obrosła prawdziwym mitem. Muzyk twierdził, że bieg ukończył w imponującym czasie 3 godzin i 20 minut, a jego jedynym treningiem było wypicie dziesięciu piw poprzedniej nocy. Choć twardych dowodów na ten wyczyn próżno szukać, a sceptycy wytykają brak numerów startowych na zdjęciach, historia ta doskonale wpisuje się w wizerunek niepokornego artysty. Niektóre relacje sugerują, że Strummer wcale nie dobiegł do mety, ale sama wizja punkrockowca pędzącego ulicami Paryża na zawsze weszła do kanonu jego biografii.
Jak jeden marketingowy trik doprowadził do upadku The Clash?
Każda, nawet najlepsza punkrockowa impreza musi się kiedyś skończyć. Gdy zniknięcie przestało być zabawnym żartem, a słupki sprzedaży biletów poleciały na łeb na szyję, rozpoczęto intensywne poszukiwania. Przełom nastąpił 17 maja. Holenderski dziennikarz rozpoznał Strummera w jednym z paryskich barów i natychmiast zaalarmował promotorów. Do akcji wkroczył bliski współpracownik zespołu, Kosmo Vinyl, który odnalazł wokalistę i na widok jego bujnego zarostu rzucił krótkie: „Fidel!”. Strummer wrócił do Londynu 18 maja, a już dwa dni później The Clash zagrali koncert w Holandii. Był to ostatni występ z perkusistą Topperem Headonem w składzie.
Powrót lidera nie scalił zespołu. Wręcz przeciwnie, wcisnął pedał gazu w drodze ku rozpadowi. Zaledwie dzień po koncercie, 21 maja 1982 roku, Strummer podjął bolesną decyzję o zwolnieniu Headona z powodu jego ciężkiego uzależnienia od heroiny. Był to gwóźdź do trumny klasycznego składu The Clash. W 1983 roku z zespołem pożegnał się Mick Jones, a po wydaniu fatalnego albumu „Cut the Crap” w 1985 roku, grupa ostatecznie przestała istnieć rok później. Marketingowy trik, który miał sprzedać kilka dodatkowych biletów, ostatecznie kosztował zespół jego duszę. W ten sposób The Clash, chcąc oszukać rynek, niechcący oszukali samych siebie, zamieniając promocyjny ogień w pożar, który strawił legendę.
