Sinead O'Connor swoją przygodę ze światem muzyki rozpoczęła już jako nastolatka, początkowo od śpiewania w różnych lokalnych, irlandzkich zespołach. Przełomem stało się dla niej dołączenie do grupy Ton Ton Macoute, z którą w końcu przeniosła się do Dublina. Formacja dość szybko zaczęła budzić rozgłos i zainteresowanie - także ze strony wytwórni i promotorów muzycznych. Wszyscy zwracali uwagę przede wszystkim właśnie na dysponującą mocnym, zapadającym w pamięć wokalem młodą artystkę - finalnie to ona, jako wykonawczyni solowa, otrzymała propozycję kontraktu od Ensign Records.
Rozpoczęła działania od dużego projektu - współpracy z The Edge z U2 nad utworem Heroine, nagranym na potrzeby filmu Zniewolona z 1986 roku. W tym samym roku Sinead rozpoczęła prace nad swoim debiutanckim albumem, po drodze pojawiła się jednak pewna "przeszkoda" - O'Connor dowiedziała się, że jest w ciąży Jak pada w filmie dokumentalnym Nothing Compares, menedżment miał namawiać ją na aborcję, czemu ona stanowczo się sprzeciwiała. W bardzo podobnym czasie Sinead zadebiutowała więc dwa razy, w dwóch różnych rolach - jako mama i artystka solowa. Debiutancki album O'Connor został zatytułowany The Lion and the Cobra i ukazał się w październiku 1987 roku. Wydawnictwo całkiem nieźle poradziło sobie na listach przebojów na całym świecie, duży wpływ miał na to sukces wydanego jako drugi singiel, utrzymanego w stylu new wave utworu Mandinka.
Droga na szczyt
Już pierwszy album zapewnił Sinead rozgłos w Stanach Zjednoczonych i nominację do nagrody Grammy. Artystka pojawiła się nawet na gali, by wręczyć nagrodę pierwszym w historii laureatom w kategorii 'Najlepszy występ Rap', którą przyznawano poza czasem antenowym. O'Connor już wtedy dała wyraz swojej buntowniczej postawie, pojawiając się na scenie z namalowanym z boku ogolonej niemal na łyso głowy logo Public Enemy. Zrobiła to oczywiście jako wyraz sprzeciwu wobec pomijania artystów hip-hopowych.
O'Connor już wtedy postrzegana była jako nadzieja sceny, a lata po wydaniu pierwszej płyty spędziła koncertując, tylko zwiększając swoją popularność i rozpoznawalność i budując pozycję na rynku. Równocześnie jednak, już rok po premierze The Lion and the Cobra, artystka przystąpiła do prac nad swoim drugim solowym albumem. Tym razem Sinead do współpracy w roli współproducenta zaprosiła Nellee'a Hoopera. Pierwsza zapowiedź nowej płyty Irlandki ukazała się w styczniu 1990 roku i był to cover raczej mało znanej kompozycji Prince'a, Nothing Compares 2 U. Wersja Sinead została zarejestrowana w domu Hoopera - uznaje się, że wokal do niej nagrała ona w zaledwie jednym ujęciu. Utwór, który w wykonaniu artystki stał się przejmującą, pełną emocji balladą, osiągnął kolosalny sukces na całym świecie i stał się jej pierwszym międzynarodowym przebojem na naprawdę dużą skalę. Sinead stworzyła własną interpretację utworu Prince'a z myślą o swojej matce, która zmarła w wypadku samochodowym w 1985 roku - dziś nie jest tajemnicą to, jak trudną relację miały obie Panie i jak wiele krzywd O'Connor doznała ze strony swojej rodzicielki.
"Nie chcę tego, czego nie mam"
I Do Not Want What I Haven't Got, czyli druga autorska płyta Sinead O'Connor, ukazała się w marcu 1990 roku. Wydawnictwo od razu spotkało się z niezwykle dobrym przyjęciem ze strony opinii publicznej, a w końcówce tego roku umieszczane bywało na szczycie list tych najlepszych płyt ostatnich miesięcy. Co najciekawsze, wytwórnia na pewnym etapie prac uznała, że nie wyda tego projektu, gdyż określiła go jako 'zbyt osobisty'. Album do dziś uznawany jest za najlepszy i najbardziej rozpoznawalny z całej dyskografii O'Connor - obecnie znajduje się on na 457. pozycji słynnej listy '500 albumów wszech czasów magazynu "Rolling Stone"'. Co skrywa przełomowy projekt Sinead? Sprawdź w galerii na samej górze!
![Oto najlepsze metalowe albumy [TOP10]. Wyboru dokonał Chat GPT](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-uMzc-Hxf9-Yo3V_sprawdz-w-galerii-320x213.jpg)
