Ten legendarny klub punkowy miał grać country. Co poszło nie tak?
Wyobraźcie sobie faceta, który w sercu nowojorskiego brudu marzy o sielskich dźwiękach country. Kiedy Hilly Kristal otwierał drzwi swojego klubu przy 315 Bowery 10 grudnia 1973 roku, właśnie taka wizja przyświecała jego przedsięwzięciu. Sama nazwa, będąca skrótem od Country, Bluegrass, and Blues, była jego muzycznym manifestem. Szybko jednak okazało się, że brutalna rzeczywistość East Village ma dla niego zupełnie inną ścieżkę dźwiękową.
Brutalny klimat okolicy, gdzie chodniki regularnie służyły za sypialnie, a powietrze przesiąknięte było desperacją, nie był wymarzonym tłem dla banjo i skrzypiec. Paradoksalnie, ten brud i chaos, z legendarnymi toaletami na czele, okazały się idealnym inkubatorem dla nowej, wściekłej muzyki. Surowa estetyka rodzącego się punka znalazła tu swój naturalny, choć mocno niehigieniczny dom, idealnie współgrając z atmosferą miejsca.
Dlaczego w CBGB nie można było grać coverów? Ten zakaz zmienił historię
Jak więc speluna z Bowery stała się muzycznym epicentrum? Odpowiedź tkwi w jednej, żelaznej zasadzie, którą Kristal rzucił na stół: żadnych coverów. Na tej scenie miały wybrzmieć wyłącznie autorskie kompozycje. Motywacja była mieszanką artystycznej wizji i czystej kalkulacji. Z jednej strony Kristal chciał dać młodym kapelom scenę, by mogły wykrzyczeć swoje frustracje, z drugiej zaś prozaicznie unikał płacenia tantiem organizacjom takim jak ASCAP.
Niezależnie od intencji, ta reguła zadziałała jak zapalnik. Zamiast bezpiecznie odgrywać cudze hity, kapele musiały sięgnąć w głąb siebie i wykrzesać coś własnego, coś surowego i prawdziwego. To właśnie ten przymus kreatywności stał się fundamentem, na którym zbudowano zupełnie nowe, bezkompromisowe brzmienie, które już wkrótce miało wstrząsnąć światem jako punk rock.
Ramones zagrali 20 numerów w 17 minut. Tak zaczęła się rewolucja
Gdy zasada „originals only” weszła w życie, w klubie nastąpiła prawdziwa erupcja talentów. Już w 1974 roku lont został podpalony. To właśnie 2 marca zespół Television zagrał tu swój pierwszy gig, przecierając szlak dla całej punkowej kawalerii, która czekała tuż za rogiem. A kawaleria nadeszła z prawdziwym hukiem. 16 sierpnia na scenę wparowali Ramones, którzy zaserwowali publiczności soniczną terapię szokową, mieląc dwadzieścia numerów w siedemnaście minut. To był cios, po którym muzyczny świat już nigdy nie był taki sam.
Scena pulsowała życiem. W lutym 1975 roku do gry weszła poetycka siła Patti Smith, której dwumiesięczna rezydencja dzielona z Television wyniosła rangę klubu na zupełnie nowy poziom. Chwilę później, w czerwcu tego samego roku, jako support przed Ramones, swój pierwszy set zagrał inny przyszły gigant, Talking Heads. Kristal czuł, że siedzi na beczce prochu i postanowił podkręcić głośność. W 1975 zorganizował festiwal dla 40 najlepszych lokalnych kapel bez kontraktów, co przyciągnęło uwagę brytyjskiej prasy i otworzyło drzwi CBGB na cały świat.
Dlaczego legendarny klub CBGB musiał zostać zamknięty? Znamy powód
Wieść o tej nowojorskiej kuźni talentów rozniosła się lotem błyskawicy po drugiej stronie Atlantyku. Już w 1977 roku na słynnych deskach zameldował się The Damned, stając się pierwszym brytyjskim zespołem punkowym, który zagrał w USA. Rok później swoje pierwsze kroki na amerykańskiej ziemi stawiało tu The Police, zanim stali się gigantami stadionów. Lata 80. przyniosły kolejną woltę stylistyczną, a CBGB przeistoczyło się w prawdziwą mekkę nowojorskiego hardcore'u, goszcząc w swoich brudnych murach takie legendy jak Agnostic Front czy Cro-Mags.
Niestety, nawet legendy muszą czasem zmierzyć się z prozą życia. Po długiej batalii o czynsz, drzwi CBGB zamknęły się na zawsze w październiku 2006 roku. Symboliczną klamrą tej niezwykłej historii był ostatni, poruszający koncert matki chrzestnej punka, Patti Smith. Choć fizycznie klub zniknął, jego dziedzictwo jest nieśmiertelne. W 2013 roku miejsce to zostało wpisane do Narodowego Rejestru Miejsc Historycznych, oficjalnie pieczętując jego status kolebki gatunków, które na zawsze zmieniły oblicze muzyki. Duch CBGB wciąż dudni w gitarowych riffach na całym świecie, przypominając, że największe rewolucje rodzą się w najmniej spodziewanych miejscach.
