Napisany w domu morderstw Mansona. Poznaj mroczną historię oryginału 'Hurt'
Każdy wielki utwór ma swoją historię, ale niewiele z nich zrodziło się w tak gęstym mroku. „Hurt” wdarł się na scenę 8 marca 1994 roku, stając się gorzkim finałem konceptualnego albumu Nine Inch Nails „The Downward Spiral”. Płyta była dźwiękowym zapisem piekielnej podróży w głąb psychicznego upadku, a jej ostatni utwór stanowił brutalnie szczery krzyk duszy Trenta Reznora. Lider NIN napisał tekst w okresie, gdy demony depresji i uzależnienia trzymały go w żelaznym uścisku, a za tło służyły mu mury domu w Los Angeles, noszące piętno morderstw sekty Mansona. Dla Reznora „Hurt” było formą egzorcyzmu, „walentynką dla cierpiącego”, w której wyrzucił z siebie wszystkie autodestrukcyjne myśli. Oryginał pulsował industrialnym zgrzytem i surową emocją, a fani widzieli w nim list pożegnalny, odę do heroinowego piekła albo po prostu zapis walki o sens pośród wszechogarniającego bólu.
Cash odrzucił ten utwór. Jedna zmiana w tekście sprawiła, że stał się jego testamentem
Gdy kurz nowego milenium opadł, Johnny Cash był żywą legendą, której blask zdawał się jednak przygasać. Po tym, jak w 1986 roku wytwórnia Columbia Records zakończyła z nim kontrakt, jego potężny głos nie rezonował już z dawną siłą. I wtedy na scenę wkroczył Rick Rubin, muzyczny wizjoner, który postanowił zedrzeć z legendy patynę czasu. Efektem tej współpracy była seria albumów „American Recordings”, która okazała się artystycznym zmartwychwstaniem dla Człowieka w Czerni. To właśnie Rubin, z uporem godnym poszukiwacza złota, postanowił, że Cash musi zmierzyć się z kompozycją Reznora, trzykrotnie umieszczając ją na szczycie propozycji wysyłanych artyście. Cash, wychowany na surowym brzmieniu country, początkowo odrzucił ten pomysł, zrażony industrialną kakofonią. Niezrażony producent obdarł więc utwór z metalicznego pancerza, przygotowując demo na samą gitarę akustyczną. Prawdziwym kluczem do serca artysty okazała się jednak subtelna, lecz potężna zmiana w tekście. Wulgarne „I wear this crown of shit” zastąpiło biblijne „I wear this crown of thorns”, nadając kompozycji głęboko osobisty, niemal sakralny wymiar, idealnie współgrający z burzliwą biografią i wiarą Casha.
Nakręcony w ruinach jego muzeum. Teledysk, który zmienił wszystko
Samo nagranie, które trafiło na album „American IV: The Man Comes Around” w listopadzie 2002 roku, było jednak dopiero preludium. Ostateczny cios, który wyniósł utwór na poziom arcydzieła, zadał teledysk w reżyserii Marka Romaneka. Zdjęcia powstały w przejmującej scenerii opuszczonego House of Cash Museum, które stało się niemym świadkiem upływającego czasu. Romanek podjął odważną decyzję. Zamiast pudrować rzeczywistość i ukrywać słabość schorowanego artysty, uczynił z niej przeszywający serce motyw przewodni. Montując ujęcia kruchego, patrzącego w przeszłość Casha z archiwalnymi kadrami z czasów jego scenicznej dominacji, reżyser stworzył poruszający do głębi obraz przemijania i konfrontacji ze śmiercią. Widok drżących dłoni legendy na tle złotych płyt i pamiątek dawnej chwały nadał słowom Reznora zupełnie nowy, uniwersalny wymiar. To już nie była tylko spowiedź młodego gniewnego, to stał się hymn o ludzkim losie.
'Ta piosenka już nie jest moja'. Co Trent Reznor powiedział o coverze Casha?
Kropką nad i w tej niezwykłej historii była reakcja samego autora. Początkowo lider Nine Inch Nails nie krył dyskomfortu, przyznając, że czuł się, jakby „ktoś całował jego dziewczynę”, tak osobiste było dla niego to dzieło. Mur obronny runął w chwili, gdy zobaczył teledysk. Jak sam wspominał, w oczach stanęły mu łzy, a w studiu po seansie zapadła wymowna cisza. Właśnie wtedy zrozumiał, że jego piosenka narodziła się na nowo, zyskując potężniejszy głos, i ostatecznie przyznał: „ta piosenka już do mnie nie należy”. Gdy Johnny Cash odszedł 12 września 2003 roku, zaledwie siedem miesięcy po premierze singla, los na zawsze przypieczętował „Hurt” jako jego muzyczny testament. Utwór obsypano deszczem nagród, w tym statuetką Grammy, a album „American IV” pokrył się platyną, przedstawiając nieśmiertelną legendę całej nowej generacji fanów.
