Zdradzili swoje zespoły dla zabawy. I stworzyli muzyczne imperia!

Miała być tylko odskocznią. Kiedy projekt poboczny staje się legendą?

Histo­ria roc­ka peł­na jest opo­wie­ści o pro­jek­tach, któ­re zro­dzo­ne w cie­niu wiel­kich szyl­dów, nie­spo­dzie­wa­nie wdar­ły się na sam szczyt. To sce­na­riusz, w któ­rym arty­stycz­na odskocz­nia, będą­ca uciecz­ką od ruty­ny, nagle sta­je się głów­ną sce­ną dla muzy­ka. Spójrz­my na Foo Fighters – przy­kład, któ­ry jak w soczew­ce sku­pia potrze­bę peł­nej kon­tro­li twór­czej i chęć eks­plo­ra­cji zupeł­nie nowych dźwię­ko­wych tery­to­riów. Takie rewo­lu­cje czę­sto zaczy­na­ją się od nad­mia­ru rif­fów, któ­re nie miesz­czą się w szu­fla­dzie macie­rzy­stej kape­li, albo po pro­stu od gło­du arty­stycz­ne­go odde­chu. Nie­za­leż­nie od moty­wa­cji, ich suk­ces to potęż­ny dowód na to, że kre­atyw­ność nie zno­si próż­ni, a naj­więk­sze petar­dy odpa­la­ne są czę­sto na mar­gi­ne­sie głów­nej dzia­łal­no­ści.

Prze­kształ­ce­nie gara­żo­we­go eks­pe­ry­men­tu w roc­ko­we­go behe­mo­ta, któ­ry wyprze­da­je are­ny na całym świe­cie, jak w przy­pad­ku A Per­fect Cir­cle, to pro­ces wyma­ga­ją­cy nie tyl­ko talen­tu, ale i żela­znej deter­mi­na­cji. Czę­sto to, co star­tu­je jako luź­na współ­pra­ca, nagle zaczy­na żyć wła­snym życiem, pod­krę­ca­ne entu­zja­stycz­nym rykiem fanów i kry­ty­ków. Wte­dy muzyk sta­je przed wybo­rem: pro­wa­dzić podwój­ne życie niczym roc­ko­wy super­bo­ha­ter czy rzu­cić wszyst­ko na jed­ną sza­lę i w peł­ni oddać się nowe­mu pro­jek­to­wi. Histo­ria poka­zu­je, że wie­le takich muzycz­nych bytów roz­wi­nę­ło się orga­nicz­nie, sta­jąc się nowym, potęż­nym roz­dzia­łem w karie­rze arty­sty, któ­ry zdo­łał zbu­do­wać dru­gą, rów­nie moc­ną toż­sa­mość.

To nie jest skok na kasę. Jaki jest prawdziwy powód tworzenia supergrup?

Osob­ną kate­go­rię sta­no­wią muzycz­ne dream teamy, pro­jek­ty od same­go począt­ku budo­wa­ne na fun­da­men­cie wiel­kich nazwisk. For­ma­cje takie jak Them Cro­oked Vul­tu­res czy Vel­vet Revol­ver to sej­smicz­ne spo­tka­nia, w któ­rych muzy­cy o sta­tu­sie ikon z zupeł­nie róż­nych świa­tów posta­na­wia­ją połą­czyć siły. To już nie jest uciecz­ka z cie­nia, lecz świa­do­me two­rze­nie nowej jako­ści poprzez zde­rze­nie odmien­nych cha­rak­te­rów i potęż­nych pokła­dów doświad­cze­nia. Ener­gia, któ­ra rodzi się z takich kola­bo­ra­cji, czę­sto owo­cu­je muzy­ką suro­wą i nie­okieł­zna­ną, któ­ra nigdy nie zna­la­zła­by ujścia w bar­dziej poukła­da­nych struk­tu­rach ich macie­rzy­stych grup. Dla fanów to z kolei uni­kal­na szan­sa, by zoba­czyć swo­ich ido­li w zupeł­nie nowej, dzi­kiej kon­fi­gu­ra­cji.

Suk­ces takich alian­sów udo­wad­nia, że w praw­dzi­wym roc­ku ego moż­na scho­wać do kie­sze­ni, a na pierw­szym pla­nie posta­wić czy­stą radość two­rze­nia. Pro­jek­ty pokro­ju Them Cro­oked Vul­tu­res czy Vel­vet Revol­ver to nie jest cynicz­ny skok na kasę, lecz auten­tycz­na potrze­ba wspól­ne­go gra­nia i arty­stycz­ne­go dia­lo­gu. To wła­śnie szcze­rość inten­cji i che­mia mię­dzy muzy­ka­mi spra­wia­ją, że efe­me­rycz­ne z pozo­ru spo­tka­nia zamie­nia­ją się w peł­no­praw­ne zespo­ły z wła­snym, potęż­nym arse­na­łem i odda­ną armią fanów. Takie super­gru­py dobit­nie poka­zu­ją, że nawet na roc­ko­wym olim­pie jest miej­sce na eks­pe­ry­men­ty, a połą­cze­nie sił przez wete­ra­nów sce­ny może zao­wo­co­wać muzy­ką, któ­ra kopie prą­dem i na nowo defi­niu­je zasa­dy gry.