Włochaty wraca z nową płytą! Co mają dziś do powiedzenia? [RECENZJA]

W Polsce punk rock znalazł świetny grunt do wzrastania pod koniec PRL i w nowych czasach. Powstało jego wiele odmian. Część kapel opisywała brak perspektyw i zwiedzione nadzieje, inne wzywały do walki z „systemem”, którym było dla nich wtłoczenie w ciasne ramy szkoły, pracy i rodziny. Nie brakowało grup, które uciekały w absurdalny humor kontestując to, z czego „nie wolno” było się śmiać.

Włochaty poszedł jeszcze inną drogą – wybrał mieszankę punka i reggae z zaangażowanymi tekstami. Ich piosenki często przypominają bardziej odezwy niż coś, co wpadnie Wam do playlisty z przebojami. Traktują muzykę jak formę aktywizmu, angażują się we współprace z organizacjami antyfaszystowskimi, ekologicznymi oraz broniącymi praw zwierząt. To trudna droga, ale zespół idzie nią konsekwentnie i nie ogląda się na mody i trendy. Chyba najlepiej podsumowuje to piosenka „Nie rezygnuj”, która promuje krążek „Miłość, Pokój, Zamieszki”.

Włochaty już nie jest tym wrażliwym dzieciakiem, to już nie są czasy marzeń z „Credo” o tym by stworzyć swój świat daleko od zła. Owszem, ma swoje marzenia i ideały, ale z drugiej strony nie ma żadnych wątpliwości, że o swoje trzeba walczyć. Ma swoje blizny, siniaki i zdarte knykcie. W takich piosenkach jak „Problem, reakcja, rozwiązanie” oraz „Wyrwany” nie pozostawia wątpliwości: wolność trzeba sobie wyrwać, a następnie przytrzymać, bo nie zabraknie tych, którzy będą chcieli ją odebrać.

Już przy pierwszym przesłuchaniu „Miłość, Pokój, Zamieszki” w kieszeniach zapalają się koktajle Mołotowa i nachodzi nas jakaś niezrozumiała ochota, by po prostu wstać, wyjść i zacząć własną rewolucję. Sprzyja temu produkcja albumu: punkowe galopady i agresywne gitary podrywają do działania. To dokładne przeciwieństwo wesołych piosenek pop-punkowych kalifornijskich wesołków. Cytując klasyka „czasy są niepewne, sytuacja jest napięta”, zatem potrzebujemy takiej muzyki, potrzebujemy takich tekstów.