Zanim zagrali dla milionów: Zaskakujące zawody gwiazd rocka
Zanim świat usłyszał ich riffy, a ich twarze stały się symbolem buntu na plakatach w pokojach nastolatków, przyszłe ikony rocka grały zupełnie inną melodię. Była to melodia codziennej harówki, daleka od ogłuszającego ryku stadionowej publiczności. Zamiast gryfu gitary, w ich dłoniach lądowały narzędzia, mopy czy worki z listami. Ale ten czas, spędzony w fabrycznym zgiełku czy na zimnych korytarzach, nie poszedł na marne. To właśnie tam, w pocie czoła, hartowała się stal ich charakterów, a autentyczność, która później rozsadziła głośniki na całym świecie, nabierała szlifów.
Dla wielu z nich praca fizyczna była pierwszym, brutalnym zderzeniem z rzeczywistością. Weźmy na przykład Księcia Ciemności. Zanim Ozzy Osbourne zaczął szokować na scenie, w 1964 roku jako szesnastolatek przez półtora roku poznawał mroki... rzeźni. To doświadczenie, choć surowe dla młodego chłopaka z problemami, po latach wspominał z pewną nostalgią. Równie industrialny start zaliczył Johnny Cash. Osiemnastoletni 'Man in Black' usiadł za sterami wózka widłowego w fabryce General Motors. Monotonny rytm przesuwających się po taśmie nadwozi nazwał „najpiękniejszym widokiem”, jaki kiedykolwiek widział. Choć jego romans z motoryzacją był krótki, ten mechaniczny puls zdawał się zapowiadać charakterystyczny rytm jego przyszłych, legendarnych utworów.
Jagger w szpitalu psychiatrycznym, Bowie u rzeźnika. Niewiarygodne początki przyszłych legend
Ale nie tylko fabryczny kurz osiadał na przyszłych gwiazdach. Zanim Kurt Cobain wykrzyczał ból całego pokolenia, zarabiał na życie, szorując podłogi jako woźny w szkole w Aberdeen. Ten epizod pozwolił mu przetrwać trudny czas, na rok przed odpaleniem grunge'owej rewolucji z Nirvaną. Jeszcze bardziej surrealistyczną ścieżkę obrał Mick Jagger. Zanim zaczął wywijać na największych scenach świata, terminował jako portier w szpitalu psychiatrycznym Bexley. To tylko jeden z przystanków w zawodowym CV przyszłego frontmana The Rolling Stones, który zaliczył też pracę na poczcie i w bibliotece, szykując się do podboju świata.
Niezwykłą determinacją wykazał się za to przyszły Kosmiczny Odyseusz, David Bowie. Już jako trzynastolatek, młody David Robert Jones imał się pracy chłopca na posyłki w zakładzie rzeźniczym. Każdego zarobionego funta nie wydawał jednak na głupoty, a inwestował w lekcje gry na saksofonie. To był jego pierwszy, świadomy krok na drodze do gwiazd. Podobnie twardo stąpał po ziemi Eric Clapton. Zanim jego palce zaczęły czarować na gryfie Fendera, a londyńskie mury obwieściły, że „Clapton jest Bogiem”, sumiennie roznosił listy jako listonosz. Kto by pomyślał, że za kilka lat zamiast przesyłek będzie dostarczał jedne z najbardziej elektryzujących solówek w historii rocka.
Gorzka lekcja życia Hendrixa, fabryczne fuchy Lemmy'ego. To dlatego ich muzyka jest prawdziwa
Wszystkie te doświadczenia, zebrane na długo przed pierwszymi kontraktami płytowymi, okazały się bezcennym kapitałem. Dla Jimiego Hendrixa przymusowa praca z ojcem była bolesną lekcją życia, która z pewnością dołożyła kilka gorzkich nut do jego bluesa. Dla Lemmy'ego Kilmistera fabryczne fuchy były tylko przystankiem, który pozwalał zatankować i pograć w garażowych kapelach. Choć ich ścieżki były różne, łączył je wspólny mianownik. Każda z nich hartowała charakter i budowała determinację, bez której nie da się wspiąć z samego dołu na rockowy parnas.
Historia dobitnie pokazuje, że droga na rockowy Olimp rzadko kiedy jest usłana różami. Zanim przyszły wielkie sceny, platynowe płyty i rzesze fanów, było zwykłe, szare życie. Nocne zmiany, sprzątanie korytarzy, dostarczanie paczek. I to właśnie ten bagaż doświadczeń, ta surowa szkoła życia z dala od świateł jupiterów, stała się paliwem dla ich twórczości. Dzięki niej ich muzyka do dziś brzmi tak cholernie prawdziwie, bo zanim nauczyli się pisać przeboje, doskonale wiedzieli, jak wygląda życie, gdy trzeba po prostu zapłacić rachunki.
