W 1955 roku mający niespełna 20 lat ciemnoskóry chłopak z gitarą przyjeżdża do Chicago, jednej z kolebek amerykańskiego bluesa. To miejsca, z którego wyjdzie muzyka, na której swego rzemiosła będzie się uczyć Keith Richards, Jimi Hendrix, Jimmy Page i wielu innych bogów gitary. W tym czasie jedną z najbardziej prominentnych postaci bluesowej sceny jest Muddy Waters. Właśnie z nim spotkał się Chuck Berry. Dzięki temu trafił na rozmowę do Leonarda Chess.
Ten polski Żyd, który nazywał się niegdyś Lejzor Szmul Czyż i pochodził z miejscowości Motol. To miasto dziś znajdujące się na terenie Białorusi, a niegdyś należące do Polski, lokowane przez królową Bonę Sforzę. Rodzina Czyżów przypłynęła do USA w 1928 roku, gdy będący na miejscu ojciec Lejzora pracował przy nielegalnym gorzelnictwie. Trzeba pamiętać, że był to czas prohibicji w Stanach Zjednoczonych. Proceder kontrolował sam Al Capone. Młody Lejzor zajął się pracą w nocnych klubach jazzowych, a potem związał się z branżą wydawnictw muzycznych. W międzyczasie rodzina zmieniła nazwisko na Chess, a on swoje imię na Leonard. W 1955 miał prosperującą wytwórnię Chess Records.
Wypuszczenie na rynek takiego artysty jak Chuck Berry wiązało się dla Chessa z dużym ryzykiem. W USA panował wtedy bardzo silny rasizm i stacje radiowe unikały puszczania muzyki Afroamerykanów. Zdarzało się często nawet, że bluesowe standardy były ponownie nagrywane przez białych muzyków i w ten sposób mogły trafić do mediów. Co zatem zrobił Chess? Poszedł pod prąd. Spośród piosenek, które przyniósł chłopak z gitarą nie wybrał kolejnego klasycznego bluesa lecz rozbujaną interpretację standardu z gatunku western swing, muzyki bliskiej country, pisanej, granej i uwielbianej przez białych. Chuck przygotował swoją wersję przeboju „Ida Red”, stworzonego w 1938 roku przez Boba Willsa, zwanego „Królem Zachodniego Swingu”. Posłuchajcie oryginału.
Skąd Chuck Berry znał taki kawałek? W 1949 roku Bob Wills i jego zespół The Texas Playboys nagrali jego nową wersję pod nazwą „Ida Red likes the boogie”. Ta aranżacja pokazuje, że Wills był otwarty na inne gatunki i bacznie śledził, dokąd idzie muzyka. To zresztą nie dziwi, bo w latach 40-tych na potańcówki, gdzie regularnie grywał ze swoją grupą potrafiło przyjść nawet 10 tysięcy osób.
Polecany artykuł:
Zatem czarny chłopak znikąd, z gitarą na plecach i szelmowskim uśmiechem przychodzi do polskiego Żyda w Chicago, a ten mówi mu: będziesz się promował hitem białych gwiazd country. Czego tu nie rozumiecie? Oprócz pewnych zmian w aranżacji Chess zdecydował, że do wymiany jest także tekst utworu. Miał być osadzony w tym, co podoba się młodym ludziom w latach 50-tych: o miłości, o szybkości, pięknych samochodach i szaleństwach młodości. Piosenka zatem zmieniła się z wesołej przyśpiewki w rozpędzony emocjami kawałek o chłopaku w Fordzie z ośmiocylindrowym silnikiem, który pędzi za swoją niewierną dziewczyną, uciekającą mu Caddilac’iem Coupe DeVille. Młodzi, szybcy, piękni, zakochani, zranieni i we wspaniałych samochodach – o to właśnie chodziło Leonardowi Chess.
Brakowało tylko tytułu, a ten trafił się przypadkiem. W studio nagraniowym wydawca zauważył pozostawiony tam przez kogoś tusz do rzęs o nazwie Maybelline. Pasowało idealnie, ale żeby uniknąć sporu o prawa autorskie do nazwy Chess zmienił pisownię i zamiast „i” wstawił „e”. Tak powstała „Maybellene”: piosenka, która zdefiniowała rock’n’rolla, sprzedała się jako singiel w ponad milionie kopii i rozpoczęła wielką karierę Chucka Berry’ego. Reszta jest historią.
