Sinead O'Connor zadebiutowała w 1987 roku, wydając świetnie przyjęty album The Lion and the Cobra. To właśnie na nim znalazł się utwór Mandinka, który osiągnął status przeboju i zapewnił artystce pierwszą w jej karierze nominację do Grammy. Po jego wydaniu gwiazda skupiła się na koncertowaniu i budowaniu swojej rozpoznawalności i pozycji na całym świecie, już w 1988 roku przystąpiła za to do nagrań kolejnej płyty.
Pierwsza zapowiedź wydawnictwa, które ujrzało światło dzienne jako I Do Not Want What I Haven't Got, ukazała się na samym początku 1990 roku. Projekt promowała przejmująca ballada Nothing Compares 2 U, która wzbudziła powszechny zachwyt i uznanie, a z samej Sinead uczyniła jedną z największych gwiazd początków lat 90. Na tym etapie nie każdy zorientował się jednak, że kompozycja jest de facto coverem - nową wersją piosenki, którą w 1985 roku na albumie The Family umieścił Prince.
Pewnego razu Sinead i Prince'a
Okazuje się, że ścieżki artystów przecięły się kilka razy, do tego najbardziej pamiętnego, przynajmniej dla samej Sinead, spotkania doszło na początku lat 90. Stało się to krótko po wydaniu Nothing Compares 2 U i po rozgłosie, jaki wybuchł wokół Irlandki. O'Connor szczegółowo opisała okoliczności całej tej sytuacji w swojej autobiografii Sinead O'Connor. Wspomnienia, wydanej w Polsce w 2021 roku w przekładzie Katarzyny Mojkowskiej.
Jak opisuje Sinead, Prince miał do niej zadzwonić i zaprosić na spotkanie do swojej hollywoodzkiej posiadłości. Ta oczywiście je przyjęła i udała się do artysty przysłaną przez niego limuzyną. O'Connor wspomina, że już od pierwszych chwil wyczuwalna była dziwna atmosfera i dość wrogie nastawienie Prince'a. Ten miał w końcu zacząć dosłownie wrzeszczeć na gwiazdę i stwierdzić, że skoro wykonuje ona napisaną przez niego piosenkę, to w wywiadach powinna posługiwać się eleganckim językiem, pozbawionym wulgaryzmów.
Zły humor miał nie opuszczać muzyka, który miał przelać swój gniew na, jak się wydawało Sinead lokaja o imieniu Duane, którego ten miał w końcu przedstawić swojej gościni jako swojego brata (w rzeczywistości Panowie nie byli spokrewnieni). Kolejno miało dojść do niekomfortowej sytuacji uporczywego namawiania Sinead do zjedzenia zupy, aż w końcu Prince miał zaproponować jej... walkę na poduszki. Sinead przystała na to, wspomina jednak w swojej autobiografii, że w poduszce artysty było schowane coś, co powodowało, że każde uderzenie było mocne i powodowało u niej ból.
O' Connor opisuje dalej ucieczkę z rezydencji Prince'a, który jednak nie zamierzał odpuszczać młodszej koleżance po fachu i wyruszył za nią w pościg - a nawet ganiał po autostradzie. Sinead wspomina jednak, że w desperacji zaczęła się dobijać do jednego z domów, co skutecznie miało spłoszyć Prince'a. Ostatecznie artystka miała zadzwonić z prośbą o pomoc do swojej przyjaciółki, która odebrała ją z eleganckiej dzielnicy. Na końcu tej opowieści artystka wskazuje, że najpewniej powodem zachowania muzyka były jego prawne zatargi z jej menedżerem, z którym on sam miał współpracować dawniej, Stevem Fargnolim.
Hamuje z piskiem opon na prawym pasie i wysiada. Zaczyna ganiać mnie dookoła samochodu, strasząc, że mnie skopie [...]. Ganiamy się przez kilka chwil. Jest wściekły, że nie może mnie schwytać, a ja pluję na niego jak kotka, która właśnie urodziła młode - "Sinead O'Connor. Wspomnienia", Wydawnictwo Agora 2021, przeł. Katarzyna Mojkowska.
