Po odejściu ze składu Sammy'ego Hagara zastąpił go Gary Cherone. Wokalista bardzo utalentowany, jednak dla fanów i krytyków nie pasował do grupy. Do tego zbyt popowe i obłe kompozycje sprawiły, że płyta nie zyskała uznania.

Kolejne odejście, które przyczyniło się do porażki płyty. Tym razem to Bill Berry, a bez niego grupa zabrzmiała według fanów i krytyki zbyt komercyjnie, jakby zrobili album tylko dla zachowania ciągłości grupy.

Tego albumu nie da się obronić. Brzmi koszmarnie, kawałki są nudne i przydługie. To raczej terapeutyczny zapis stanu ducha artystów, a ten był wtedy naprawdę zły. Dopiero obejrzenie dokumentu „Some Kind of Monster” pozwala go zrozumieć, ale docenić? Chyba jedynie jego plastyczną stronę, która jest naprawdę świetna.

Bez Phila Collinsa, choć z dobrym Ray’em Wilsonem. Są przeboje jak „Congo” oraz „Not about us”, ale brakuje charakteru – ani to progresywne, ani popowe, ani rockowe, nijakie.

Muzyczny eksperyment zespołu, do którego eksperymentów nikt nigdy nie chciał. Współpracując z legendarnym producentem Bobem Ezrinem, który asystował przy porodzie „The Wall” Pink Floyd, chcieli także mieć swój wielki koncept album. Film „The Elder” nigdy nie powstał, a cały album nie został doceniony tak przez fanów jak i krytykę.

Ten album ma swoje zalety, choćby Tony’ego Martina na wokalu, jednak poza tym materiał jest nijaki, eksperymenty z zaproszeniem rapera Ice-T i ekipy Body Count (świetnej, ale w innym klimacie) po prostu nie zadziałały.

Album, który otwiera solową karierę Johna Lennona. Eksperymenty muzyczne, zapętlone partie fortepianu, melorecytacje i wokalizy Yoko Ono. Materiał powstał ponoć w jedną noc podczas wakacji w Grecji. Okładkę ostro ocenzurowano, bo oboje wystąpili na niej nago. Gdyby wybrać coś, czego da się słuchać z tej płyty, zapewne byłoby to równie niewiele jak dopuszczony fragment okładki.

Ostatni album z Michaelem Kiske, gdzie grupa ostro skręciła w stronę lekkiego rocka z kabaretowymi tekstami. Niestety eksperyment się nie udał i poza „Step out of hell” dla borykającego się z uzależnieniem narkotykowym i schizofrenią perkusisty nie ma tu zbyt wiele ciekawych dźwięków.

Czasy bez Roba Halfroda nie były dla Judas Priest dobre. Nie chodzi o to, że Tim „Ripper” Owens jest złym wokalistą, przeciwnie – jest świetny. Problem w tym, że zarówno na „Jugulator” jak i „Demolition” grupa stara się dogonić modne wtedy brzmienia zespołów takich jak choćby Machine Head. Traci własną tożsamość, a nowej nie zyskuje.

Dave Mustaine od czasu „Youthanasia” skręcił w stronę mainstreamu. Wtedy wyszło dobrze, kolejny album „Cryptic Writings” także miał swój urok i zostało po nim kilka świetnych numerów. Niestety formuła lekkiego Megadethu zdążyła się wyczerpać i dobitnie to pokazuje „Risk”. Album wydaje się być pozbawiony gniewu Dave’a, za co pokochali go fani, nie ma tu ciekawych riffów ani świetnych solówek, kły i pazury są stępione, a w zamian dostajemy… właściwie nic. Mógłby się jeszcze obronić „Crush ’em”, który obiektywnie jest fajnym kawałkiem, jednak gdyby był nagrany pod innym szyldem. To nie jest Megadeth. To wyrób megadethopodobny.