Zainspirowany lekcjami medytacji, które Jim Morrison pobierał u Maharishi Mahesh Yogi utwór jest najkrótszy na płycie. Choć ma żywe, optymistyczne brzmienie, nie zapada w pamięć.

Klasyczne brzmienie blues rocka, z elementami psychodelii z fajnym, mocnym wokalem Morrisona, który z czasem stanie się jego cechą rozpoznawczą.

To ten przykład piosenki, którą już po pierwszych nutach człowiek jest w stanie przypisać do zespołu The Doors. Fajna, ale blednie na tle pozostałych kompozycji.

Przepiękna pieśń miłosna z czasów psychodelii.

The Doors nagrali swoją wersję utworu, który w oryginale wykonywał Howlin' Wolf. Można powiedzieć, że piosenka oparta jest na krzykliwym śpiewie Morrisona - to właśnie to czyni ją wyjątkową.

Tekst napisany przez Morrisona pełny jest różnorodnych odniesień literackich. Metaforyczna warstwa liryczna, w połączeniu z tajemniczą muzyką tworzy niesamowity klimat.

Ta piosenka to jak ścieżka dźwiękowa czasów, w których tworzyli, nagrywali i wydawali The Doors. Refren jest genialny, potrafi utknąć w głowie na długie godziny!

Co tu dużo trzeba pisać - klasyk, który wyniósł zespół na sam szczyt. Totalnie kultowa pozycja, która na zawsze zapisała się w historii rocka. Warto pamiętać o jej pełnej wersji, w której pojawia się genialna instrumentalna partia Raya Manzarka.

Piosenka z ocenzurowanym (nawet dziś!) tekstem, otwierająca album, powiedziałabym, że najbardziej rockowa ze wszystkich. Jedna z najlepszych w całej dyskografii zespołu.

Ten utwór to prawdziwa epopeja - genialne niepokojące intro, klimat niepewności w połączeniu z przejmującym śpiewem Jima sprawiają, że o tej piosence nie da się zapomnieć. To prawdziwy popis muzycznych umiejętności całej czwórki i literackiego talentu Morrisona. Przedmiot licznych kontrowersji, ze względu na odniesienie do kompleksu Edypa, który pojawia się w części z kultowym już monologiem. Piękno.