Numer tytułowy z trzeciego albumu Osbourne'a stał się sporym przebojem. Warto wspomnieć, że właśnie do tej piosenki powstał dość kultowy wideoklip. Bark at the Moon to wilkołaczy hymn lat osiemdziesiątych!

Ten utwór jest dowodem, że pod koniec swojej kariery Książe Ciemności potrafił wyciągnąć (muzycznego) asa z rękawa. Zabawny tekst, psychodeliczne brzmienie i kolejny dowód, że Ozzy nigdy nie stracił dystansu do siebie!

Nikogo chyba nie trzeba przekonywać, że Ozzy Osbourne umiał w ballady. Co ciekawe, wokalista nazwał Dreamer swoim Imagine. W swoim tekście artysta opisuje wizję lepszego świata dla swoich dzieci. 

Ozzy w latach 90. był mroczniejszy, cięższy i bardziej dojrzały. W Perry Mason nie brakuje industrialnego brzmienia okraszonego soczystą gitarą Zakka Wylde’a. To najlepszy dowód, że Książę Ciemności potrafi iść z duchem czasu.

Nie da się ukryć, że to jeden z najbardziej przebojowych utworów w solowym dorobku Osbourne'a. Tak właśnie powinno łączyć się cięższe brzmienie z popowym wręcz feelingiem. Z kolei refren Shot in the Dark zostaje na zawsze w głowie! 

Utwór, zgodnie z tytułem, opowiada o Aleisterze Crowleyu, słynnym brytyjskim okultyście. Ten numer od pierwszego przesłuchania wywołuje ciarki na całym ciele. No i zachwyca wspaniałą gitarową solówką Randy’ego Rhoadsa. 

Przepiękna ballada, z duszą. W jej powstaniu palce maczał m.in. Lemmy Kilmister z Motörhead. To zdecydowanie najbardziej emocjonalny moment w solowej karierze Ozzy’ego Osbourne'a. Tylko on mógł w taki sposób wyrazić tęsknotę za domem.

Nie da się ukryć, że Osbourne potrafił w sposób idealny otwierać swoje albumy. Dowodem chociażby Over the Mountain, który znalazł się na Diary of a Madman. To wysokoenergetyczny opener ze świetnym riffem Rhoadsa i napędzającą wszystko perkusją. 

Jedna z najbardziej epickich kompozycji w katalogu Osbourne'a. W No More Tears udało się zachować perfekcyjny balans między dramatyzmem i ciężkim graniem a nienachalną przebojowością. No i ten bas. Wbija w fotel za każdym razem! 

Ikoniczne otwarcie kariery solowej Osbourne'a. Riff z Crazy Train zna każdy fan muzyki rockowej. Jest on energetyczny, natychmiast rozpoznawalny i ponadczasowy. Randy Rhoads pokazał tu swoją gitarową maestrię i od razu przeszedł do historii!