Prosty, ale piekielnie skuteczny riff z albumu British Steel (1980). Rob Halford, Glenn Tipton i K.K. Downing stworzyli hymn buntu, który do dziś brzmi świeżo i zadziornie.

Slash i jego melodyjny, niemal balladowy riff z płyty Appetite for Destruction (1987) to przykład, jak połączyć technikę z emocją. Jeden z najbardziej ikonicznych motywów lat 80.

Tom Morello udowodnił, że gitara może brzmieć jak maszyna. Riff z debiutanckiego albumu grupy z 1992 to bunt, energia i styl, który zdefiniował całe pokolenie.

Dimebag Darrell stworzył riff, który jest jak cios w szczękę. Walk z albumu Vulgar Display of Power (1992) to groove metal w najczystszej postaci – ciężki, rytmiczny i bezkompromisowy.

Jimmy Page i jego psychodeliczno-bluesowy riff z płyty Led Zeppelin II (1969) to jeden z fundamentów hard rocka. Brudny, seksowny i niepokorny.

Angus Young i jego nieśmiertelny riff z albumu Back in Black (1980) to kwintesencja rockowego brzmienia – surowe, energetyczne i nie do pomylenia z niczym innym.

Riff, który zapoczątkował erę grunge’u. Kurt Cobain udowodnił, że prostota może być potężna. Singiel z płyty Nevermind (1991) zmienił oblicze rocka na zawsze.

Najbardziej rozpoznawalny riff świata? Możliwe. Ritchie Blackmore stworzył prosty, ale genialny motyw, który zna każdy początkujący gitarzysta. Utwór pochodzi z albumu Machine Head.

Tony Iommi zdefiniował brzmienie metalu tym jednym riffem. Iron Man z płyty Paranoid (1970) to powolny, ciężki walec, który stał się wzorem dla pokoleń gitarzystów.

Riff, który otworzył drzwi do mainstreamu dla metalu. Kirk Hammett stworzył motyw, który jest równie ciężki, co chwytliwy. Enter Sandman z albumu Metallica (1991) to klasyk, który do dziś rozgrzewa stadiony i listy przebojów.