Zespół, od drugiej dekady XXI wieku, coraz bardziej oddalał się od rockowego brzmienia. Wciąż jednak potrafił tworzyć piękne piosenki. Dowodem na to jest krążek Ghost Stories, na którym z jednej strony nie brakuje akustycznych ech debiutu, z drugiej – sporo tu elektroniki i popu, czyli rzeczy, które zaczęły pojawiać się w coraz większej ilości już na poprzednim Mylo Xyloto. 

Na czwartym studyjnym albumie muzycy Coldplay postanowili, w porównaniu do poprzednich dzieł, bardziej poeksperymentować. W efekcie powstała płyta, w którą mocniej trzeba było się "wgryźć". Warto było jednak jej poświęcić odpowiednio dużo czasu. Może mniej tu wpadających w ucho melodii (takich jednak, rzecz jasna, nie brakuje), ale całość i tak robi spore wrażenie. 

Debiutanckim albumem grupa, tak naprawdę, rozbiła bank. Przepiękne utwory, które urzekały od pierwszego przesłuchania, trafiły do serc słuchaczy na całym świecie. W rodzimej Wielkiej Brytanii Parachutes pokrył się 9-krotną platyną. A single, w tym kultowe Yellow, nie opuszczały anten stacji radiowych czy ramówek programów muzycznych. 

W porównaniu do debiutu, muzycy rozwinęli się pod kątem kompozytorskim. No i stworzyli kolejne wielkie przeboje. Krążek A Rush of Blood to the Head jest przecież naszpikowany utworami, które na stałe wpisały się w koncertowy repertuar zespołu (In My Place, The Scientist, Clocks itd.). To album, który trzyma bardzo równy (i wysoki) poziom: od pierwszej do ostatniej sekundy!

Wszyscy z nas słyszeli o tzw. "syndromie trzeciej płyty". To kluczowy moment dla wszystkich wykonawców. Formacja Coldplay zdała go celująco. Muzycy bardzo przyłożyli się w trakcie tworzenia X&Y. Chcieli wydać album bezbłędny. Wystarczy przypomnieć, że część materiału wylądowała w koszu, ponieważ członkowie nie byli wystarczająco zadowoleni z poszczególnych utworów. Efekt końcowy jednak wszystkich powalił. A grupa jeszcze mocniej zaznaczyła swoją pozycję na rynku muzycznym.