Początek pierwszej dekady XXI wieku nie był najłatwiejszym okresem dla Kultu. Dopiero w 2009 roku zespół powrócił z krążkiem, który nie zawodził, jak poprzednie dwa. Zmiany w składzie z pewnością sprawiły, że pojawiła się w grupie nowa energia. I to słychać na Hurra!. 

Zespół znany jest z tego, że lubi wydawać dość długie albumy. Ostateczny krach... nie jest w tym względzie wyjątkiem. Muzycy zaprezentowali ponad 75 minut muzyki! O nudzie jednak nie ma mowy. Na dziesiątym krążku pojawiło się przecież sporo utworów, które stały się sporymi przebojami, z Gdy nie ma dzieci na czele. 

To wyjątkowy album w dyskografii Kultu. Po raz pierwszy Kazik Staszewski postanowił sięgnąć po teksty swojego ojca, Stanisława. Ten pomysł okazał się strzałem w "dziesiątkę". Został doceniony zarówno przez fanów, jak i krytyków muzycznych. Na Tacie Kazika znalazły się takie utwory, jak m.in. Baranek czy Celina. 

To właśnie na tym albumie muzyka Kultu najbardziej czerpała z tzw. rocka psychodelicznego (m.in. 12-minutowy Tan). Zresztą już sama okładka Spokojnie – autorstwa Jacka Pałucha – o tym najlepiej świadczy. Oczywiście jednak płyta jest mocno eklektyczna. Wciąga od pierwszej sekundy. Dzieło bez zbędnych utworów! 

Drugi album Kultu przyniósł konkretny skok jakościowy w porównaniu z debiutem. Wszystko się poprawiło (chociażby brzmienie). Muzycznie otrzymaliśmy prawdziwy miszmasz. Nie brakuje post-punkowych klimatów, psychodelicznych odjazdów czy jazzujących brzmień. W 1992 pojawiła się reedycja CD, do której dodano kilka, legendarnych, utworów.