To już szósty album amerykańskiej formacji, który udowodnił, że o jej sile nie świadczy tylko i wyłącznie obecność w jej składzie MJ Lendermana. Bleeds jest świetnym zwartym pokazem, że Wednesday mają to coś, ten swój charakterystyczny styl, od którego trudno się oderwać. (Domi)

Florence Welch, znana z majestatycznej, ale czasem powściągliwej estetyki, tym razem dała upust swoim surowym emocjom. Album Everybody Scream pulsuje narastającym napięciem, które w kluczowych momentach ma za zadanie eksplodować. Najnowsze wydawnictwo od zespołu Florence + The Machine chwilami jest bogato zaaranżowane, ale znalazło się tu także miejsce na intymność. (Szymon)

Hayley Williams zrobiła wszystkim sporą niespodziankę i wydała bez żadnych większych zapowiedzi swój trzeci już solowy krążek. Ego Death at a Bachelorette Party, pokazuje liderkę Paramore z innej, nieco bardziej subtelnej i spokojniejszej strony, całość pełna jest przy tym przebojowości i chwytliwości. (Domi)

Trzy lata po świetnym debiucie, brytyjski Wet Leg znów zaatakował. Album potwierdził, że mamy do czynienia z jednym z najciekawszych zespołów na współczesnej rockowej scenie. Na Moisturizer mamy do czynienia z grupą, która dojrzała, idzie do przodu, ale nie zapomniała o charakterystycznej "dzikości", która wyróżnia ich na tle innych. (Szymon)

Sam Fender zrobił sobie krótką, przerwę, jednak jak wrócił z nowym materiałem, to na całego. Brytyjczyk prezentuje się na swoim trzecim albumie jako artysta niezwykle dojrzały, czerpiący z korzeni i dokonań swoim idoli, wybierając z tego to, co najlepsze. People Watching to jeden z najważniejszych albumów tego roku, który z pewnością wspominać będziemy przez lata. (Domi)

ZOBACZ TAKŻE: Recenzja albumu "People Watching"

Wolf Alice to jeden z tych zespołów, który zwraca na siebie uwagę z każdym kolejnym albumem. Co przy tym najważniejsze, formacja na każdym wkracza na inne muzycznie obszary pokazując, że się rozwija, a jej muzyczna ścieżka postępuje. Na The Clearing mamy wciągające odniesienia do tego, co najlepsze w muzyce lat 70. - dzięki czemu mamy jeden z najbardziej przebojowych albumów tego roku. (Domi)

Frontman Tobias Forge przyznał wprost, że chciałby, aby w przyszłości Ghost stał się pełnoprawnym zespołem stadionowym. Kolejny krok w wymarzonym kierunku został wykonany na szóstym studyjnym albumie. Skeletá zawiera bowiem sporo utworów, które natychmiast wpadają w ucho i idealnie nadają się na największe sceny. Lider przygotował taki zestaw, do którego naprawdę ciężko się przyczepić. Słucha się całości z nieskrywaną radością na twarzy! (Szymon)

Mówi się, że YUNGBLUD sporo ryzykował wydając taki album, jak Idols. Faktem jednak jest, że Dominic Harrison już na poprzednich swoich płytach pokazywał, że gitarowe klimaty są tym, w czym odnajduje się on najlepiej. Idols to jednak coś więcej, album dużo ambitniej opierający się na muzyce rockowej i alternatywnej, na dokonaniach tytułowych "idoli" YUNGBLUDA z Aerosmith, Placebo, Davidem Bowie czy Queen na czele. Brytyjczyk poszedł o krok dalej, rozwinął się, odkrył siebie - i osiągnął tym bardzo, bardzo dużo. Idols ma mieć swoją drugą część - to jeden z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie projektów. (Domi)

ZOBACZ TAKŻE: Recenzja płyty "Idols"

Nie będę tego ukrywał, że już od kilku lat jest prawdziwym "szalikowcem" zespołu Turnstile. Pięknie muzycy się rozwijają. I na pewno nie chcą dać się zaszufladkować. Na albumie Never Enough, oczywiście, nie brakuje "hardcore punku", z którym grupa jest najczęściej utożsamiana. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Na wydawnictwie, które zostało bardzo ciepło przyjęte przez słuchaczy, jak i dziennikarzy, dzieją się zdecydowanie ciekawsze rzeczy i to na wielu poziomach. (Szymon)

To ogromna sztuka być na rynku muzycznym od trzech dekad i nie mieć w dyskografii słabszego albumu. W tym przypadku mam na myśli amerykańską formację Deftones. Private Music, z kolejną zwierzęcą okładką, to doskonały przykład na to, że można nie porzucać swojej tożsamości, jednocześnie nie zjadając własnego ogona. Podążają wytyczoną ścieżką, która została stworzona m.in. ze ściany dźwięku i przepięknych melodii przełamujących ciężar, i robią to cały czas... doskonale! Werdykt może być tylko jeden: to najlepszy zagraniczny krążek A.D. 2025. (Szymon)