Najlepszy album zespołu w XXI wieku. Muzykom DP na dobre wyszło zatrudnienie na stanowisko producenta Boba Ezrina (wcześniej współpracował m.in. z Pink Floyd), który na "Now What?!" wyciągnął na wierzch wszystko, co najlepsze. Można powiedzieć, że było to otwarcie kolejnego rozdziału w historii Purpli. 

Formacja Deep Purple na początku lat siedemdziesiątych wydawała albumy w ekspresowym tempie, czyli co roku (co wówczas było normą dla zespołów), ale bez utraty odpowiedniego poziomu. Na "Fireball", który to krążek przyciąga swoją okładką, otrzymaliśmy materiał dość zróżnicowany, co sprawia, że nie sposób, w trakcie słuchania całości, się nudzić.  

W 1984 roku grupa powróciła w najsilniejszym składzie i wydała naprawdę kapitalny album, na którym znalazł się m.in. fantastyczny, niepokojący numer tytułowy. Ale cały krążek "Perfect Strangers" trzyma bardzo wysoki poziom, od pierwszej do ostatniej sekundy. Szkoda tylko, że później nastały zdecydowanie słabsze czasy dla Purpli. 

Już sama okładka jest ikoniczna. Muzyka na "In Rock" również. To pierwszy wielki album formacji Deep Purple, który - nie da się tego ukryć - wyznaczył standardy dla hard rocka. Zaczynamy z wysokiego "C" od rozpędzonego "Speed King", potem jest chociażby m.in. rozbudowany "Child In Time", który za każdym razem wywołuje ciarki. Klasyczny krążek, którego wstyd nie znać. 

Na samym szczycie naszego zestawienia znalazł się album "Machine Head", który jest wypełniony kultowymi utworami grupy, bez których ciężko sobie wyobrazić muzykę rockową ("Highway Star", "Smoke on the Water" czy "Space Truckin'"). Muzycy DP byli w takim gazie twórczym, że mogli sobie pozwolić nawet na umieszczenie na stronie B singla przepięknej ballady "When a Blind Man Cries".