Choć utwór tytułowy nigdy nie został wydany jako oficjalny singiel, to i tak powstał do niego teledysk. Za jego reżyserię odpowiadają E. Elias Merhige oraz sam Manson. Klip co prawda doczekał się nawet premiery na Festiwalu Filmowym w San Francisco i spotkał się z uznaniem, do dziś oficjalnie pozostaje jednak jako niewydany.

Tytuł najbardziej znanego i równocześnie pierwszego singla z płyty ma swoją konkretną inspirację. Odnosi się on do książki, autorstwa Marylina Bendera pod tym samym tytułem z 1967 roku, która obnażała zasady, rządzące ówczesnym rynkiem "beauty".

Główny koncept albumu, będącego rock operą, koncentruje się na postaci nadprzyrodzonej istoty, gwiazdy rocka, która przejmuje władzę polityczną od ludzi, co prowadzi do końcowych, apokaliptycznych zdarzeń. Całość odnosi się do idei nadczłowieka, autorem której jest Fryderyk Nietzsche. Opisuje ona etap rozwoju potencjalnego "nadczłowieka", przewyższającego w różnych kategoriach innych "zwykłych" ludzi. Ten "nadczłowiek" ma się uważać za lepszego od innych, a co za tym idzie, ma on mieć ogólne przyzwolenie na robienie rzeczy, wykraczających poza ogólnie przyjęte normy.

Antichrist Supertstar to ostatni album nagrany z Daisy Berkowitzem jako członkiem formacji. Gitarzysta miał rzekomo odejść w konsekwencji incydentu z nim i Trentem Reznorem w roli głównej. Jak wspominał po latach sam Putesky, producent płyty podczas jednej z sesji miał zasugerować, że pokaże mu, o jaki sposób gry na gitarze mu chodzi, po czym po wzięciu wiosła do ręki zwyczajnie je rozbił. Berkowitzem wyjątkowo to wstrząsnęło, gdyż zniszczony Fender Jaguar był upominkiem, jaki dostał od ojca, który zmarł na krótko przed startem nagrań płyty. Na czas promocji do grupy dołączył niejaki Zim Zum.