Album From Zero rozpoczyna się od krótkiego intro. Grupa daje znać, że mamy do czynienia z odrodzeniem... 

Jeśli pytacie o radiowy przebój, to z pewnością Stained do tego się nadaje. Cały czas jednak uważam, że formacji Linkin Park do twarzy bardziej jest z mocniejszymi brzmieniami. 

Grupa eksperymentuje. Muzycy postawili na klimat i pewnego rodzaju transowość. Problemem tego utworu jest jednak to, że nie zostaje na dłużej w pamięci.

W tym przypadku odzywają się echa albumu Minutes to Midnight (czyżby młodszy brat Bleed It Out?). Cut the Bridge na pewno sprawdzi się w trakcie koncertów. W skrócie: solidny numer, ale bez fajerwerków. 

Numer, w którym rządzi i dzieli Emily Armstrong. To w gruncie rzeczy popowa kompozycja, choć nie zabrakło tu także mocniejszych fragmentów. Całość mogłaby się znaleźć na One More Light. Dodam tylko, że byłaby tam jednym z lepszych fragmentów. 

Cóż poradzę, ale lubię, jak Emily daje z siebie wszystko pod kątem wokalnym. Na From Zero numery lekkie zostały wymieszane z czadowymi. Nie jest to zły numer, ale zabrakło jakiegoś "haczyka", który by sprawił, że wracałbym do IGYEIH częściej. 

Na koniec albumu From Zero, zgodnie z tradycją grupy, znalazła się ballada. Good Things Go to istny wyciskacz łez. Przyznam się też szczerze, że z każdym kolejnym odsłuchem ten utwór tylko zyskuje. Idealnie tutaj współgrają głosy Mike'a i Emily. 

Na pierwszy singiel promujący From Zero wytypowano dość bezpieczny numer. Nie oznacza, że zły. Spokojniejsze zwrotki i czadowy refren. Ten przepis w świecie rocka znamy od lat. I cały czas się sprawdza. Pod kątem brzmieniowym mocno pachnie The Hunting Party. 

Takiego wygrzewu to ja się nie spodziewałem po Linkin Park. To iście punkowo-hardcore’owy utwór zamknięty w nieco ponad dwóch minutach. Mike agresywnie rapuje, a Emily "wypluwa płuca" (refren Casualty to jazda bez trzymanki, oj zdecydowanie). 

Kolejny singiel, który stał się hymnem League of Legends. Zupełnie to nie dziwi, bo rzeczywiście zagrzewa do boju (świetnie są także te przetworzone smyczki w tle). A refren Heavy Is The Crown jest z tych, które wwiercają się w głowę na długo. No i jeszcze ten ryk Emily. Ciary na całym ciele. 

Wracamy do czasów debiutu. Tak, ten numer spokojnie mógłby znaleźć się na Hybrid Theory. Te wszędobylskie "skrecze", mocarne gitary, a zwolnienie w środku przywodzi na myśl One Step Closer. Dodajmy do tego kapitalny refren do wspólnego śpiewania. Przepis na klasyk!