Które obejrzeć, a o których zapomnieć?

Polska szkoła grozy miała znacznie trudniejszy start niż w innych krajach. W takiej na przykład Rosji literatura romantyczna mogła spokojnie budować jej podstawy, w krajach anglojęzycznych, we Francji i w Niemczech także. Tymczasem Polacy, którzy w XIX wieku walczyli o swój kraj, język i kulturę, po prostu mieli inne rzeczy na głowie. Po okresie fascynacji ludowością i mrokiem nasi najwięksi romantycy zabrali się do tekstów narodowo-wyzwoleńczych, bo takie było w narodzie zapotrzebowanie. Późniejszy pozytywizm, młoda Polska i dwudziestolecie międzywojenne przyniosły, owszem kilka wspaniałych tekstów (polecamy Tadeusza Micińskiego oraz Stefana Grabińskiego), jednak wciąż nie wystarczyło to do stworzenia takiej tradycji jak w choćby w USA, wśród naśladowców Edgara Allana Poe i Howarda Phillipsa Lovecrafta.

Wśród współczesnych autorów i autorek nie brakuje dobrych horrorystek i horrorystów. Jednak niestety rynek boleśnie weryfikuje pozycję tego gatunku w sercach czytelniczek i czytelników. Dobrym przykładem jest decyzja Łukasza Orbitowskiego o zaprzestaniu pisania grozy, ponieważ po prostu nie mógł się z tego utrzymać. Na szczęście ten utalentowany pisarz odnalazł się doskonale w realistycznych opowieściach i obecnie może żyć z tego, co kocha.

Z filmami grozy w Polsce jest tak, że pojawiają się rzadko, ale za każdym razem wywołują sporo emocji. Ostatnio mamy ich trochę więcej, dzięki zaangażowaniu młodych twórców, wychowanych na popkulturze anglojęzycznej. Z pewnością na naszej liście nie ma wszystkich filmów, ale też to nie jest jej zadanie. Jedne polecamy, inne odradzamy. Poznajcie nasze propozycje!

Film Marka Piestraka, horror podszyty ludową mitologią. Mimo koszmarnej charakteryzacji samej Wilczycy naprawdę wart obejrzenia, a dla chętnych jest też druga część!

Wysmakowana groza na podstawie opowiadania Prospera Mériméego. Doskonała obsada i baśniowy klimat.

Polska wampirzyca we współczesnych realiach, raczej dla koneserek i badaczy gatunku, pozostałych może zwyczajnie znudzić.

Zapowiadało się pięknie: Dolny Śląsk pełen tajemnic, nowoczesny polski horror z budżetem. Wyszło? Niestety bardzo źle: nudny slasher, z którego niewiele zostanie w pamięci.

Rozprowadzany swego czasu na płytkach CDR amatorski horror, który ma w sobie coś szalonego, dziwnego, chorego. Przykład jak można zrobić coś bez budżetu, napędzając się miłością do gatunku.

Polska próba stworzenia czegoś pomiędzy slasherem, a filmem o nawiedzonym domu. Próba bardzo nieudana.

Polski horror wyprodukowany przez Netflix. Porządny budżet, wschodzące gwiazdy świata celebryckiego i kolejne podejście do amerykańskiego slashera. W 40 lat po największej świetności gatunku to troszkę późno, ale można obejrzeć w ramach wieczoru z popcornem. Dla chętnych jest też druga część.

Na fali wysokiej oglądalności „W lesie dziś nie zaśnie nikt” powstał serial grozy w klimacie młodzieżowej imprezy zakrapianej krwią.

Nie tylko dobry horror, to po prostu świetny film. Pozycja obowiązkowa, z doskonałą obsadą. Jerzy Stuhr przechodzi sam siebie!

Gdyby „Wesele” było horrorem, było właśnie takie. Mroczny, gęsty, duszny film, wspaniale zagrany. Obowiązkowo! Film ma swoją czarną legendę, jego reżyser Marcin Wrona popełnił samobójstwo podczas Festiwalu Filmowego w Gdyni, gdzie „Demon” był pokazywany.