Było to jedyne wydawnictwo studyjne zespołu, na którym wystąpiła basistka Melissa Auf der Mau. Po odejściu z Hole, Melissa dołączyła do The Smashing Pumpkins jako członkini składu koncertowego.

Perkusistka Patty Schemel zagrała na demówkach piosenek do albumu, ale za sugestią producenta, Michaela Beinhorna, została zastąpiona przez perkusistę sesyjnego Deena Castronovo. Wszystko to, z oczywistych względów, spowodowało rozłam między Schemel a zespołem, w wyniku czego perkusistka zrezygnowała z trasy koncertowej i rozstała się z grupą, mimo tego, że ostatecznie otrzymała na albumie bardzo duże uznanie i pojawia się na jego okładce.

Najbardziej znanym utworem z płyty jest ten tytułowy, a mianem kultowego cieszy się także stworzony do niego teledysk. Jego kluczowa sekwencja nawiązuje do filmu Mężczyźni wolą blondynki z Marilyn Monroe w roli głównej. Co ciekawe, w klipie nie zobaczymy już Patty Schemel, choć oficjalnie była ona wciąż członkinią grupy. Zamiast tego, w wideo pojawia się... Samantha Maloney w rudej peruce, udająca Patty, co bardzo oburzyło samą zainteresowaną By było jeszcze ciekawiej, to właśnie ona została następną perkusistką Hole, nie miała jednak szansy nagrać z formacją albumu.

Był to ostatni album wydany przez zespół przed jego rozwiązaniem w 2002 roku, aż do czasu powrotu w 2010 roku z krążkiem Nobody's Daughter.