Utwór otwierający płytę świetnie zapowiada jej klimat, ma też zachęcający, optymistyczny wydźwięk, jednak bardzo szybko wypada z głowy.

Jedna z łagodniejszych piosenek z płyty, przepełniona pewnym rodzajem smutku została napisana przez Christine McVie dla Micka Fleetwooda, który był wtedy jedynym ojcem w zespole. Ten fakt nadaje kompozycji nieco dziwnego charakteru.

Króciutki popis muzycznej wrażliwości Buckinghama. Świetny, ale niczym się niewyróżniający. Lepiej niż w wersji studyjnej brzmi w wersji live.

Choć piosenka jest piękna, wyróżnia ją wokalna harmonia Stevie i Lindsey’a, to jednak była ona przedmiotem konfliktu i na jej rzecz zrezygnowano z umieszczenia na albumie utworu Silver Springs - niesłusznie.

Siłą tej piosenki jest przede wszystkim tekst i spokojny wokal Christine, choć nie uważam, że jest to materiał na singiel.

Piosenka autorstwa Stevie, opowiadająca o jej uzależnieniu od substancji psychoaktywnych, to jeden z lepszych punktów na płycie. Kompozycja ma wspaniały, nieco psychodeliczny klimat i świetnie kojarzy się z latami ‘70.

Don’t Stop to trzeci singiel z albumu, świetny przykład niesamowitej chemii między Christine a Buckinghamem. Piosenka opowiada o rozpadzie małżeństwa państwa McVie, jednak jej przekaz jest optymistyczny, co daje się wyczuć także w linii melodycznej.

Przepiękna ballada to najpełniejszy wyraz artyzmu Christine, jej umiejętności pisarskich i kompozytorskich. Oparta została w większości o dźwięki fortepianu - ale czasem więcej nie potrzeba.

Dreams to pierwszy i jedyny numer jeden zespołu na liście Billboard Hot 100. Centralnym punktem piosenki jest przepiękny wokal Stevie. Piosenka powróciła na listy w 2020 roku za sprawą TikToka.

Break-up song Stevie Nicks i Lindsey’a Buckinghama pełen jest różnych emocji, które osiągają punkt kulminacyjny w refrenie. To nadal jedna z najbardziej rozpoznawalnych piosenek zespołu ze świetną, zapadającą w pamięć solówką.

Jedyny na całej płycie efekt współpracy Christine, Lindsey’a i Stevie. Wspólnie napisany, zaśpiewany i skomponowany najlepiej zdaje się oddawać atmosferę, jaka wtedy panowała między członkami zespołu. Początkowo spokojna, narasta wraz z kolejnymi sekundami trwania. Arcydzieło.