Wydany jako drugi singiel z albumu utwór Cover Me został napisany z myślą, by nagrała go Donna Summer, nazywana prawdziwą "Królową Disco". Menedżer Bruce'a, Jon Landau, uznał jednak, że numer ma potencjał, by stać się przebojem, w związku z czym artysta zdecydował się zachować go dla siebie.

Dancing in the Dark to pierwszy singiel z albumu i dziś już jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów "Bossa" w ogóle. Co ciekawe, kompozycja powstała jako ostatnia, gdy Landau powiedział Bruce'owi, że potrzeba, by ten napisał jakiś hit. Springsteen, który w trakcie sesji stworzył około 70 piosenek, był nieźle wkurzony i odpowiedział mu, żeby sam sobie coś skomponował, słowa menedżera nie mogły mu wyjść jednak z głowy. Tak w trakcie bezsennej nocy w hotelu powstał jeden z największych przebojów w karierze artysty.

Tytułowy utwór z płyty uznawany jest za jeden z najbardziej źle rozumianych, jeśli chodzi o połączenie jego warstwy tekstowej i aranżacji, w historii muzyki. Początkowo "słyszano" w nim niemal hymn pochwalny na cześć Ameryki, skupiając się jedynie na podniosłej muzyce, a wielkim fanem Born in the U.S.A. był m.in. Ronald Reagan. Faktem jest jednak, że kompozycja ta tekstowo w niezwykle gorzki sposób komentuje amerykańską rzeczywistość, a tę interpretuje przedstawiciel tamtejszej klasy robotniczej, zwracający uwagę na trudną sytuację ekonomiczną weteranów wojennych z Wietnamu.

Czwarty singiel z płyty to w jakiejś części autobiograficzna opowieść Springsteena. Co ciekawe, istnieje alternatywna wersja Glory Days, w której pojawia się wers o ojcu, który przez dwadzieścia lat pracował w fabryce samochodów Forda w Metuchen w stanie New Jersey, a teraz spędza większość czasu w American Legion Hall i rozmyśla o tym, że w jego życiu nigdy nie było tytułowych "dni chwały". Springsteen uznał jednak, że ta część nie pasuje do reszty historii, opowiadanej w utworze i zdecydował się ją "wyciąć".