Jednym z charakterystycznych elementów albumu jest jego okłada. Przedstawia ona tajemniczą postać, kobietę, na tle słynnego Mapledurham Watermill, znajdującego się na rzece Tamizie we wiosce Mapledurham w Oxfordshire w Anglii. Autorem fotografii jest Keith McMillan, jednak aż do 2020 roku tajemnicą była tożsamość modelki. Dziś już wiemy, że na okładce Black Sabbath widzimy Louisę Livingstone. 

Okazuje się, że na fakt, iż album został nagrany w ciągu zaledwie kilku godzin, miało wpływ to, iż Tony Iommi trzymał skład żelazną ręką, mocno pilnując terminów prób - Panowie musieli się na nich stawiać punktualnie o godzinie 9:00. Okazuje się, że gitarzysta przyjął ten zwyczaj od Iana Andersona z Jethro Tull. Iommi na samym początku Black Sabbath (wtedy jeszcze jako Earth) opuścił skład, by dołączyć własnie do Jethro Tull. Muzyk zagrał z formacją zaledwie dwa koncerty i wrócił do macierzystej grupy - czas spędzony z Andersonem wystarczył jednak, by wrobił w sobie pewne nawyki.

Przyjęło się, że w tym przypadku mówimy o skrócie od wyrażenia "Nativity in Black" (pol. "narodzeni w czerni"). Całe wytłumaczenie jest jednak dużo prostsze - początkowo tytuł nie zawierał kropek, a słowo "nib" oznacza stalówkę - to właśnie ten kształt miała mieć broda, którą w tamtym czasie nosił Bill Ward. 

Choć dziś album ten uważany jest za pionierski, innowatorski, wraz z wydaniem którego narodził się heavy metal, to współcześni mu krytycy nie dostrzegli potencjału. W recenzjach Black Sabbath nazywani byli gorszą wersją Cream i najgorszym z możliwych przedstawień kontrkultury. Cóż, wiemy, jak to się skończyło.