„A teraz na kolana i nie próbuj protestować. Ja tam jestem za równouprawnieniem, ale kobieta ma słuchać męża.” Coś jeszcze do dodania?

Akcja – super, gadżety – świetne, ale przykro nam, ten sposób traktowania kobiet nigdy nie był seksowny, a odrzucający.

Adaś Miauczyński to jeden z nas, ale kiedyś identyfikowaliśmy się z nim pozytywnie. Dziś jest wyznacznikiem toksycznego faceta, który jest źródłem większości własnych problemów. Do tego zamiast je rozwiązać, grzęźnie w fantazjowaniu.

Gdy się jest dzieckiem, można nie dostrzec krzywdzących stereotypów, wedle których pokazano tutaj rdzennych mieszkańców USA.

Nie ma to jak szantażowanie kogoś, że jeśli nie umówi się z tobą to się zabijesz (scena w wesołym miasteczku), prawda? No chyba jednak nie.

Wszystko pięknie, ale fabuła opiera się na tym, że uratować rdzennych mieszkańców planety może tylko ludzki przybysz. To taka kalka: dzikie plemiona może nauczyć żyć tylko nasza cywilizacja. Pachnie kolonializmem, co? W kraju, gdzie film powstał powinni być na to lepiej wyczuleni.

Film o tym jak przeobrazić brzydkie kaczątko w królową balu. Morał z filmu: kobiety powinny robić wszystko by wyglądać jak aniołki Victoria’s Secret na wybiegu, bo wtedy są idealne i zasługują na uznanie i miłość mężczyzn. Czy odbiło się Wam już w trakcie czytania tego? Bo nam w trakcie pisania tak.

Bo gwałt na mężczyznach nie istnieje i faceci ZAWSZE chcą seksu, prawda? PRAWDA? Halo, tu dzwoni rzeczywistość: jednak nie.

Umówmy się, że ultra-seksistowski humor z amerykańskich bractw studenckich po po prostu już nie działa, ok?

Żeby dostać się na prestiżowe studia bohater wykorzystuje stypendium dla Afroamerykanów i przemalowuje się na czarno. W latach osiemdziesiątych to bawiło, dziś raczej kojarzy się z „blackface”, czyli przedstawieniem osób ciemnoskórych w oparciu o krzywdzące stereotypy.